Ey Türk’ün Güzel Lideri

Ne kutlu bir güne eriştik bugün. 1923 yılında temeli atılan bu güzel cumhuriyetimizin 101 yaşına bastığı gün bugün, bu yazıyı yazarken hem büyük bir mutluluğun içinde yüzüyorum hem de gerçekliğin farkına varmaktan hicap duyuyorum.

Gazi Mustafa Kemal Paşa’nın bize bıraktığı bu büyük emaneti anlıyoruz fakat hakkını verircesine değerini bilemiyoruz. Kendisinin fikirlerinin aydınlattığı bu yolda gözlerimizi kapalı tutarak yürüme konusunda inadımızı yenemiyoruz. Konuşmaya gelince hiçbirimizden âlâ nefer yoktur; lakin gerçeğe bakınca size sorarım, ne kadar onun neferi olabiliyoruz?

Çoğu kişinin ağzında aynı cümle: “Devrin liderleri ve kendi silah arkadaşları arasına 21. yüzyılda yaşamayı başaran tek kişi Mustafa Kemal Atatürk’tür.” Peki, biz gerçekten 21. yüzyılda yaşarken neden hâlâ çoğu hareketimiz, yaşadığımız ahval ve şerait hâlâ geçmiş asırların yansımasıymışçasına ilerlemekte? Kendisinin insana, eğitime, kadına ve çocuğa verdiği önem ortada iken günümüzde yaşanan olaylar da ortada. Bize düşen büyük sorumluluktan ya bilerek ya da bilmeyerek kaçmaya çalışıyoruz. Hepimizin canı sıkılıyor, hepimiz üzülüyoruz; lakin aksiyona neden geçemiyoruz, hava çok soğuk da hareketlerimizi mi kısıtlıyor ya da düşüncesi bile alıştığımız sıcaktan uzaklaşma korkusuna mı yer veriyor?

Kulaklarımda onun hitabesi, masamda bana gülümseyen mavi gözleri dururken kendi hâlimden utanıyorum. Umudumuz yüksek; zira en kötü vaziyetlerde dahi kendisi umudunu yitirmemiş. Gençliğimiz var, lakin hareket edemeyecek kadar da yaşlandık.

Cumhuriyetimizin bu yeni yaşının bizi toparlaması, onun ekmiş olduğu filizlerin büyüyüp kocaman bir orman olmasını sağlaması en büyük temennim.

Ey Gazi Paşa,

Gidişatımız ağır ilerlese de sana sözüm söz. Açtığın yolda, gösterdiğin hedefe, durmadan yürüyeceğime ant içerim. Varlığım, Türk varlığına armağan olsun.